That's Ghana for you!

Na een jaar en drie dagen zit ik hier weer in Bolga: zwetend, stoffig en best wel heel gelukkig schrijf ik deze blog. Wat er allemaal wel niet in een kleine twee weken kan gebeuren en wat dat met je kan doen! Ik ga jullie weer zo goed mogelijk op de hoogte houden, al ben ik dit keer een stuk sneller terug in Nederland.
Vorige week vloog ik vanuit Amsterdam via Londen naar Accra. Heel on-Ghanees arriveerden wij een uur te vroeg, iets wat goed werd gemaakt door een rij van twee uur voor de immigratie. Op de een of andere manier werd er gelijk een knop omgezet en is het eigenlijk heel gezellig in de rij. Ik had al wat mensen ontmoet in het vliegtuig en vliegveld die erg nieuwsgierig waren waarom dat blonde meisje zo graag terug wilde naar dat verre noorden van Ghana. Eenmaal buiten aangekomen werd ik warm onthaald door Donald (mijn neef) die al een paar uur stond te wachten, voor het geval dat ik eerder aan zou komen. Samen gingen we naar zijn familie huis waar ik een paar happen indomie naar binnen kreeg en dus gelijk een bezorgde neef had, want; ohjee, ze eet weer ‘ babybites’ . De inmiddels bekende Malta kwam daarom snel te voorschijn en ik mocht pas naar mijn kamer in een guesthouse in de straat wanneer ik die had opgedronken.
De dag erna zijn we samen Accra ingegaan om mijn telefoon te regelen (zodat ik weer kan whatsappen in mijn lemen hut) en te zorgen dat mijn euros werden omgeruild in cedis. De drukte, warmte, mensen, geluiden, geuren, de trotros; het was een en al herkenning, verbazing en toch nog best even aanpassen en wennen. Maar god, wat heb ik genoten van die eerste trotro ritjes, van mijn eerste banku en stukjes gefrituurde yam, het water drinken uit een zakje en vooral van de sfeer, het gelach, de drukte en de muziek. Ik geniet weer enorm van de uiteengevallen, uitgezakte busjes en vrachtwagens waar je af en toe ‘ cactus kwekerij van der Linden’ of ‘ Loodgieter Janssen en zoon’ op ziet staan. Ik kiijk nog steeds mijn ogen uit hier. Overal gebeurd wel iets, overal is wel iets wat opvalt. Vrouwen die enorme bouwsels op hun hoofd balanceren, de hoeveelheid mensen die op een scooter of in een auto passen maar ook het stof en de enorme rotzooi die op de straten ligt. Later op de dag zijn we nog gaan zwemmen in de zee: op Ghanese wijze met tshirt en sportbroekje aan.
De volgende dag werd ik wakker met een dik oog: de eerste mug had toegeslagen (zie foto). Ik heb mijn neef uitgebreid moeten uitleggen dat het echt oke was en dat het vanzelf over zou gaan. Ja, ze zijn nog steeds net zo bezorgd om me. Donald werd ook continu door de familie gebeld; wanneer ik de bus zou nemen, of ik wel genoeg at en of ik wel genoeg geslapen had. Nu voelde ik me die ochtend ook niet echt chill, ‘ s ochtends overgegeven en voelde me behoorlijk slap. Ik merkte echt dat mijn lichaam nog even moest wennen en acclimatiseren aan de warmte en het eten. Om drie uur zat ik in de bus, naast het raam (waar Donald om gestreden had) en naast een lieve meneer die mij bij elke stop aan de hand meegenomen heeft om te laten zien waar ik kon plassen, wat ik kon eten etc: Ghanese gastvrijheid en warmte ten top. En oh, wat geniet ik van zo’n busreis! Hobbelend en bobbelend in een bus, het merendeel van de passagiers praat en lacht mee met de films die non-stop aan staan en al met al is het gewoon heel gezellig. ‘ s nachts een flinke tijd moeten wachten op politie escort; een deel van de weg is‘bush’ oftewel onbewoond en hier zijn vaak overvallen. Om dit tegen te gaan rijdt er op dat stuk een politie escort mee. Ik snap nog steeds niet helemaal hoe het werkt maar het kwam erop neer dat we heel lang stil hebben gestaan net voor het gevaarlijke deel omdat de politieescort het even te druk had.
‘ S ochtends om 7.00 kwam de bus eindelijk in Bolga aan en daar stond Belinda (mijn zus) en haar future husband mij met de motor op te wachten. Wat bizar en ontzettend tof om weer in Bolga te zijn en mijn zus weer in de armen te kunnen sluiten! We zijn eerst naar Ben’s (haar toekomstige man) huis gegaan, waar de familie het niet mee eens was: ze bleven bellen waar ik bleef en waarom Belinda mij niet thuis bracht. En ja, dat was het echt: thuiskomen. Springende kinderen (eindelijk die kleine monstertjes weer knuffelen!), lachende en dansende oma’s: geweldig! Na een heel mooi en ontroerend onthaal van mijn opa werden de cadeaus die ik had meegenomen verdeeld; wat is dat toch altijd een gedoe, ellenlange discussies onderling. Ik ben blij dat ik het gewoon aan opa kan geven en het daarmee voor mij af is.
Die dag was eigenlijk ook weer heel normaal, ik liep rond, praatte met iedereen, speelde met de kids en stoeide met mijn broers. Henry en ik werden meegetrokken door de ‘church lady’ (een nieuw begrip voor mij) die blijkbaar elke dag langs het huis komt om mensen te verzamelen die samen met haar willen bidden. Dat ze daar niet echt op zitten te wachten werd snel duidelijk: ik heb nog nooit mensen zo druk bezig gezien en zich uit de voeten zien maken. Henry probeerde ook nog te vluchten maar hij was al in zijn nekvel gegrepen. Ook ik moest eraan geloven (ha, goede woordspeling) en ging mee bidden. Dat bidden is hier trouwens ook nog echt leuk: heel veel zingen, dansen en klappen. Maar na een uur snapte ik wel waarom iedereen probeerde te vluchten: er kwam geen eind aan! Henry was gelukt te ontsnappen en met een slechte smoes kreeg hij ook mij ‘vrij’.
De dagen daarna heb ik heel veel gedaan en ook heel veel niets gedaan. Dat is ook gelijk de grootste uitdaging: niks doen. Zitten, kijken, naar het frafra luisteren, proberen iets te mogen doen; ik vind het lastig. Vorig jaar had ik natuurlijk elke dag mijn werk en in het weekend vaak weekendjes weg: nu ben ik hier echt om mensen te zien en tijd met mijn familie door te brengen. Wat echt heerlijk is maar ook heel erg wennen. Benen omhoog en rusten maar; ik kan het heus wel! Afvallen zal ik trouwens dit keer niet! Vorig jaar was het een en al TZ omdat ik in het regenseizoen (en net na) er was: dit keer hebben ze net geoogst en eet ik dus drie keer per dag iets anders. En blijkbaar ben ik vorig jaar goed gewend aan het eten want ik moet zeggen: ik smul! Banku met lightsoup, tz met bito en groundnut, kinkey met lightsoup en ezel, rijst en stew: genieten!
Ook cross ik inmiddels weer vrolijk met de scooter door Bolga; echt genieten! Samen met mijn broertjes ben ik guineafowls gaan verkopen op de markt om daarna schoolspullen voor Henry te kopen en kulikuli voor de familie (groundnut cake). Na mijn broertje thuis gedropt te hebben moest ik weer op pad om mijn andere broer op te halen van werk (ja, een scooter en geen werk betekend dat ik nu een soort taxi bedrijf ben). Ik breng bijna elke dag mijn andere broer naar school (anders gaat ie niet) en rij sowieso flink heen en weer. Maar stiekem vind ik dat helemaal niet erg: ik hou ervan rond te crossen op dat oude ding. Ik ben ook mijn auntie in Winkogo gaan opzoeken; die op dat moment les aan het geven was op de basisschool. De les werd opgeschort (zo makkelijk kan dat) en mijn tante begon aan een offensief dat ik dit keer toch echt een husband moet gaan vinden hier, zodat ik nooit meer weg ga. Dit offensief is sowieso dit keer heftiger aanwezig dan vorig jaar: alsof iedereen het idee heeft dat het nu echt moet. Helaas voor mij vinden ze al mijn smoesjes niet goed genoeg en verdedig ik nog elke dag dat ik eeeecht geen husband hoef.
Natuurlijk ben ik ook naar de YHF geweest. Heel erg leuk om mijn collega’s weer te zien en ook John (de directeur) was heel blij me te zien. Ook hij begon gelijk over een husband zodat ik nu echt voor hem kon komen werken, haha! Samen met John ben ik gaan lunchen bij Zaare, de smoothiebar waaraan ik heb meegeschreven aan het proposal. Heel tof om het dan in het echt te zien. John was vol lof en heeft behoorlijk wat veren in mijn (en Jennie’s) reet gestoken over ons werk vorig jaar. Toch ook heel fijn om te horen.
Belinda heeft, zoals hierboven gezegd, bijna een husband nu en slaapt vooral in Bolgatanga zelf bij hem. Ze zijn bezig met het voorbereiden van het huwelijk (de familie van Ben brengt guineafowls en noten, dan een haan en dan wordt het huwelijk voltrokken) en als het goed is zijn ik, mam en Kim erbij! Zelf slaap ik het liefst gewoon lekker in Kalbeo dus ‘s avonds scheidden onze wegen en slaap ik met de familie. Aaliyah vond al snel mijn bed als slaapplekje en alhoewel het niet de beste nachtrust is (ze slaat en schopt in dr slaap), het is wel heel gezellig. Wel moet ik weer echt heel erg mijn best doen iets te mogen doen in en om het huis. Ik ben nu meer als gast dus het is nog moeilijker dan vorig jaar. Ik mag inmiddels af en toe wat doen en heb zelfs mogen helpen op de farm (tomaten plukken), al werd ik na een uur toch echt weggestuurd om te rusten onder een boom.
Gister ben ik met Fuzi naar Karimenga gegaan (pro poor tourism project) om Ibrahim te zien. Ibrahim heeft ons vorig jaar opgehaald bij aankomst in Bolga en de eerste dagen hebben we toen bij hem geslapen. Heel erg leuk om hem weer te zien en rond te lopen in Karimenga. Vandaag ben ik samen met Belinda gaan shoppen op de markt en heb daarna vooral veel gelegen en gepraten op een bankje in town. Want er was ‘lights off’ oftewel geen elektriciteit en ik kon dus dit verhaal nog niet gaan typen. Na de halve dag gewacht te hebben ben ik samen met Henry naar de YHF gegaan om erachter te komen dat ze en generator hebben.. Achja, ik heb vandaag heel goed niks gedaan.
Wietse is inmiddels onderweg met het vliegtuig naar Accra en zal morgen zijn reis vervolgen naar Bolga. Ik heb enorm veel zin om hem hier rond te leiden en samen te gaan reizen! Er is nog zoveel wat ik kan vertellen maar ik hou het hierbij, heel veel warmte, liefde en knuffels vanuit het mooie Ghana!