Vliegen door het leven & stilstaan bij de dood

Sinds mijn vorige verslag heb ik vier ziekenhuizen van binnen gezien, een ctscan bekeken, xray bekeken, gevlogen in een emergency-vliegtuig, een politiebureau van binnen gezien, ik ben van de straat gehaald, ik ben iemands vrouw geworden, ik ben ontslagen uit het ziekenhuis, ik heb onder een echt warme douche gestaan, het koud gehad ’s nachts, in een ambulance met gillende sirenes door Accra geraced en stond de wereld even stil.

Best een heftige periode dus, tijd voor tekst en uitleg!

Ziekenhuisje testen in Tamale
Jen en ik gingen een weekendje naar Tamale, op bezoek bij Linda die haar laatste weekendje daar had voordat ze op reis ging en weer terug naar Nederland. En dus de laatste keer dat we haar zouden zien (dacht ik.. ). Op de dag van vertrek voelde Jen zich niet zo goed en zat ze te twijfelen of ze wel mee zou gaan. Maar Jen wilde toch wel errug graag mee en gooide wat diareeremmers naar binnen en voelde zich goed genoeg om mee te gaan. Dus daar gingen jut en jul in de trotro op weg naar de ‘Little New York’ oftewel Tamale. Na dik drie uur hobbeldebobbel met je knieeen in je nek voelde Jen zich al iets minder fit. Na een middagje slaap op de hotelkamer voelde ze zich wel goed genoeg om naar de traditionele dans-avond in Sparkles te gaan. Het publiek bestond uit heel veel blanken, het is een lange tijd geleden dat ik zoveel blanken bij elkaar heb gezien! En het dansen.. wauw! Zo prachtig, puur en krachtig; geweldig. En tja, toen die donkere, gespierde en bezwete mannen lieten zien hoe soepel ze hun heupen kunnen bewegen wilde Jen toch ook wel erg graag mee naar het uitgaan. Dit uitgaan speelde zich af in de Discovery, een tent waar we eerder ook waren geweest alleen was de de ruimte (leek het meest op een kantine) verplaatst naar een groter gebouw (een grote kantine). Bom en bom vol en stik en stik heet. Zweten geblazen dus! Maar wel lekker kunnen dansen, al zijn de mannen daar me iets te opdringerig en ben ik continu bezig met het opsporen van wie er bij die hand hoort om diegene dan weer vriendelijk te verzoeken zijn hand niet op mijn bil te plaatsen. Druipend van het zweet werden we naar het hotel gebracht.
De volgende ochtend voelde Jen zich, om het subtiel uit te drukken, zwaar klote. Na een paar uur het aangekeken te hebben toch maar besloten naar het ziekenhuis te gaan. Samen met Cecile (vrijwilligster uit Tamale) en Shani (jongen uit Tamale) hielp ik Jen de taxi in. In het eerste ziekenhuis werden we weggestuurd omdat de dokters naar huis wilde. Klinkt logisch he? Welkom in Ghana ;) Het tweede ziekenhuis wilde ons wel helpen en Jen werd opgenomen en in de vip-ward gelegd. Jen is een van de grappigste zieken die ik ooit gezien heb; ik heb me helemaal suf gelachen die dag. In de vip-ward werd ze aan het infuus gelegd en voelde ze zich snel al iets beter. Linda en Simbad zouden ook even langskomen en aangezien we allemaal nog niet ontbeten hadden en het inmiddels bijna avond was, namen ze eten mee. Daar zaten we dan, gezellig met zijn allen in het ziekenhuis met Jen aan het infuus onze rijst met kip te eten. Na een nachtje in het ziekenhuis hebben we er nog twee nachtjes Tamale achteraan geplakt en ging ik met een inmiddels flink aangesterkte Jen weer in de trotro, lekker warm en knus, heen en weer en op en neer, op weg naar Bolga.

Opgepakt en getrouwd
Het volgende weekend ging ik met mijn broertje Henry en Jonas (vriend van mijn broer) naar the office om een emailaccount en facebook voor ze aan te maken. Aangezien ik redelijk verGhaneesd ben gingen we gewoon met zijn drieen op de scooter. Na een dagje vol facebook, email, youtube en skype met mijn ouders, gingen we weer op pad naar Kalbeo want de TZ stond al te wachten. Weer met zijn drietjes op mijn scooter. Geen probleem, tot we bij een stoplicht stonden en er een dikke Ghanees aan kwam rennen. Wanneer Ghanezen rennen weet je eigenlijk al dat er iets aan de hand is. Wanneer een dikke Ghanees rent, is er zeker iets aan de hand. En helaas voor mij kon de dikke Ghanees nog best hard rennen ook en trok hij de sleutel uit mijn scooter. Mijn eerste gedachte ‘wat een idioot, denk ie nou mijn scooter te kunnen stelen terwijl ik erop zit’ zou zo in het blonde-opmerkingen-boekje kunnen. Want deze man ging mijn scooter niet stelen, nee hij rende zo hard om mij te arresteren. Met veel geschreeuw en bombarie ‘we’re going to arrest you, you are going to court, are you crazy’ werd me duidelijk gemaakt dat ik een probleempje had. Behoorlijk intimiderend was het wel, mijn beduusde broertje en zijn vriend liepen met mij mee terwijl de man, inmiddels vergezeld door drie politieagenten, tegen mij bleven schreeuwen en tieren. Op het politiebureau werd mijn scooter weggereden en werd ik mee naar binnen genomen waar ik werd verwelkomd door tien dronken Ghanese mannen in een heel klein celletje die enthousiast begonnen te schreeuwen en joelen toen ze mij zagen. De politieagent schreeuwde nog ‘you, go and sit there’ al wijzend naar de cel. Toen scheet ik wel een klein beetje in mijn broek. Ik wilde echt niet in die cel! Gelukkig was dat ook niet nodig en werd ik, wederom onder geschreeuw en gedoe, begeleidt naar een ander gebouwtje waar ik moest gaan wachten. Ik probeerde met alle macht mijn geliefde scooter terug te krijgen alleen werkte al mijn smoesjes niet. In het uur dat ik daar gezeten heb, heb ik wel twintig scooters met veeeeel meer dan drie personen voorbij zien komen. Voelt toch wel gek want je weet dat je daar zit omdat je wit bent. Gelukkig had ik de dag ervoor een jongen leren kennen waarmee ik aan het smsen was en hij bood aan me wel even te komen helpen. En inderdaad daar kwam hij aan met een vriend en nadat hij tegen mij had gezegd ‘from now on I talk and you shut up’ ging hij even met de politie babbelen. Na een kwartiertje kwam hij terug met de vraag of ik dertig cedi had, dat heb ik hem gegeven en tien minuten later had ik mijn scooter terug. Hij had de politie verteld dat ik zijn vrouw was en hij niet wilde dat ik terug zou gaan naar Nederland door dit soort akkevietjes. Gelukkig is de politie lekker corrupt en vonden ze het dus prima met dertig cedi. Ik nam mijn broertje weer achterop en Jonas werd door mijn nieuwe echtgenoot thuis gebracht. De politie is me nog achtervolgd om te checken of ik Jonas niet ook nog ergens achterop zou nemen en draaide halverwege de weg naar Kalbeo weer om. Nu zwaai ik elke dag vrolijk naar de politiemannen voor het bureau en wens ik ze een goedemorgen ;)

Ziekenhuis testen in Accra
Nog net bekomen van mijn nieuwe status als crimineel begon een nieuw avontuur alweer. Dinsdagavond hebben wij altijd Frafra les op kantoor. Nelleke (vrijwilligster die in het ziekenhuis werkt) kwam die avond met minder leuk nieuws; Mariette (andere vrijwilligster) had een scooterongeluk gehad en lag in het ziekenhuis. Jen en ik besloten de Frafra les te laten voor wat het was en haar te bezoeken in het ziekenhuis. Mariette was op haar scooter aangereden door een metromass bus, grote oranje bussen die hier rond rijden. Van haar scooter is niks meer over en haar helm is in tweeen gebroken. Best een aardige klap dus. Ik ben die nacht bij haar gebleven en de volgende ochtend werd duidelijk dat we naar Tamale moesten voor een Ctscan. Ik ging met haar mee de ambulance in. Één minuut voor vertrek werd de bestemming veranderd; we gingen niet naar Tamale, maar naar Accra want daar hadden ze een ctscan en in het hele noorden niet. Dus ik ging mee naar Accra, in de ambulance naar Tamale en daar in een emergency vliegtuig naar Accra, van het vliegveld met gillende sirenes in de ambulance naar het diagnostisch centrum voor de scans en door naar het ziekenhuis. Het werd duidelijk dat Mariette scheurtjes en bloedpropjes in haar schedel had, gelukkig ‘oude’ dus ze bloedde niet meer. Verder een gebroken rib, heel veel schaafwonden, kneuzingen en een diepe wond op haar been. Die diepe wond is trouwens op een manier gehecht dat het het meest aan een rollade doet denken. Op een wond van zo’n 10 cm doen ze hier 4 hechtingen erin. Toen ze de week erop de hechtingen eruit wilde halen hadden ze daar ook een bijzondere methode voor, eerst 2 hechtingen eruit halen en dan kijken of het dicht bleef. Bleef het dicht, dan konden ook de andere twee eruit.. Mariette heeft zich enorm sterk gehouden en wilde duidelijk niet naar huis. We wilden wel allebei erg graag naar Bolga terug. Het is heel gek om heimwee te hebben naar Bolga, mijn familie daar en mijn vrienden. Door die heimwee had ik voor het eerst ook momenten van écht heimwee naar Nederland. Het ziekenhuis vond ik niet echt een pretje, vrij weinig tot niks te doen, ziekenhuisgeur en gewoon een beetje bluh. Na vijf dagen ziekenhuis werden we ontslagen maar moesten we wel nog in Accra blijven voor check-ups. Inmiddels waren Roos, Elise, Sophie en Linda (Tamale was dus niet de laatste keer) ook in Accra aangekomen. Allemaal al richting huis, Linda doet nog een omweggetje Cape Coast. Dat was wel erg fijn, lekker met hen gekletst en naar het strand. We bleven in hetzelfde hote (De hotelkamer had een wc, douche (warm!) en airconditioning!) en konden zelfs een filmpje kijken op hun laptop. Wel heel gek om hen dan weer gedag te zeggen. Je bouwt in een korte tijd toch een hechte band op met elkaar en het lijkt alsof er een vertrouwd stukje wegvalt met hun vertrek. Woensdag hadden we een checkup en kregen we groen licht om terug te vliegen. Alleen moest de dokter nog wel het rapport opmaken, naar de verzekering sturen, die moesten het goedkeuren, weer ergens anders heen sturen.. Uiteindelijk zijn we pas zondag gaan vliegen. De dagen in het hotel waren wel echt fijn, een soort gedwongen mini-vakantie. Lekker naar het strand, heerlijk eten, zelfs ijskoffie en cappuchino gedronken, pizza gegeten en vooral ook erg lui geweest. Mariette is goed hersteld en inmiddels wordt er goed voor haar gezorgd thuis in Bolga.

En toen.. stond de wereld even stil
Vrijdag avond, Mariette en ik lagen al te slapen in ons hotel in Accra. Mariette werd gebeld en ik werd daardoor wakker en checkte mijn telefoon. Een gemiste oproep van Jen en een mail van mijn baas;

Dear All,
it is with deep regret and a heavy heart that i write to inform you of the passing away to glory of Veronika Danuor. Vero Joined the YHFG last August for her national service. she was assigned to the Youth SPEEK project as a project assistant. she left Bolgatanga this evening to Tamale for the weekend and met her untimely death when the bus in which she was traveling got involved in a fatal accident.

we are making arrangements to get her family in War inform. further details will come later.

Lets hold ourselves strong in this time of great lost.

John

En dan staat alles even stil. Ik kreeg Jen aan de lijn en verslagen hebben we even met elkaar gepraat. Het leek niet echt, het leek heel irreel en als in een droom. Doordat ik nog zo ver weg zat en ik al twee weken niet op werk was geweest leek het alsof het niet echt kon zijn. Maar het was wel echt. Vrijdagmiddag ging Vero, mijn Ghanese collegaatje, naar Tamale voor een graduation. De trotro waar ze in zat moest vlak voor Tamale uitwijken voor een motorbike en kwam op de andere rijbaan, waar een metromass bus reed. Beide bussen reden veel te hard en zijn vol tegen elkaar aan gereden. Het dodenaantal staat nu op 36 en Vero was daar één van. Zondagavond kwam ik in Bolga aan en ben ik naar Jen gegaan, heerlijk om haar weer te zien en gek dat je iemand die je pas zo kort kent dan zo kan missen. We hebben even samen kunnen praten en omdat ik niet meer op mijn scooter durfde kwam een vriend van mij me ophalen en heeft mij thuis gebracht. Zelfs onder deze verotte omstandigheden was het heel fijn weer thuis te komen, ik had het echt gemist. Maandag op kantoor was heel heftig, je kan er opeens niet meer onderuit. Daar liggen dan haar papieren, agenda, pen, schoenen en je weet dat ze die nooit meer zal komen ophalen. Verslagen hebben we met elkaar kunnen huilen en praten. We hebben een korte bespreking met alle staffmembers gehad en kregen de verdere dag vrij. Het was enorm fijn samen te kunnen praten, zijn, huilen en uiteindelijk ook weer lachen. Vero was een prachtige meid, net klaar met haar studie en deed haar national service bij YHF. Haar prachtige glimlach, droge humor en geweldige uitstraling zal ik nooit vergeten. Ze geloofde in de hemel dus lieve meid, ik hoop dat je lekker zit daar!

En dan gaat het leven weer door
In de namiddag nog even geskyped met pappa, mamma, Stijn en Marije en zelfs opa en oma even kunnen zien! Geweldig! Ook het thuiskomen gister was heerlijk, balspelletjes spelen met de kids, de foto’s uitdelen die mijn ouders hadden opgestuurd, babbelen met mijn zus en haar vriendje en ’s avonds met het hele gezin buiten onder de sterrenhemel in slaap vallen. Mijn dronken vader die midden in de nacht zijn hond komt zoeken, mijn zieke broertje die ongeveer op me ging liggen en vijf honden die aan mijn tenen zaten zorgde ervoor dat ik op een gegeven moment toch weer binnen ging liggen maar het begin was erg gezellig en fijn.

Zelfs in deze heftige tijden heb ik het nog heel goed naar mijn zin, ik zit echt op mijn plek hier. Mijn netwerk van lieve Ghanezen om mij heen groeit en groeit en ik vlieg door de tijd hier. Het gaat nog héél zwaar worden weg te gaan. Stukje bij beetje word ik smoor en smoor verliefd hier. En nee, no worries, niet op één persoon; maar op dit hele land, haar inwoners, de sfeer en ervaring.
Lieve mensen, het leven kan zo ontzettend kort zijn en zo oneerlijk eindigen, geniet van elke dag, geniet van de mensen om je heen en van het leven. Ik mis jullie en ik heb ongelooflijk veel zin om jullie weer te zien!

Heel veel liefs en dikke zoenen uit het warme, zonnige, prachtige Ghana!