Gezusters Schmeink gaan Ghana

Ha lieve mensen,
Een klein maandje reizen en zoveel verhalen dat ik niet weet waar te beginnen. Ik neem jullie graag aan de hand mee door mijn reis met zuslief in Ghana.

Mole
Deze begon op weg naar Mole met maatje Jen. Het begon gelijk goed, de trotro van Bolga naar Tamale stopte na ongeveer een half uur omdat de remmen het niet deden. Juist ja, de remmen. Terwijl vijf man aan de auto stonden te pielen zaten wij op een steen langs de weg. Een klein uurtje later hield een van de mannen een mini stukje auto vast; volgens hem was dat het probleem, we konden verder! Toch nog ietwat weifelend stonden wij met de andere passagiers; gingen we instappen of niet? Met het ongeluk van Vero nog vers in ons geheugen waren we al niet al te erg op ons gemak tijdens de rit en een auto waarvan de remmen niet optimaal werken is met de rijstijl van Ghanezen toch best een groot probleem. Gelukkig kwam er een vervangende trotro aan en tot ongenoegen van de chauffeur van de trotro zonder remmen pakte iedereen zijn boeltje en verkoos de trotro mét rem. Na een nacht in Tamale gingen we met de metromass op weg naar Larabanga. We konden daar samen in de kamer van Shani slapen. Aangekomen in Larabanga (na een paar uur hobbeldebobbel) gingen we ons wassen en wat eten. We werden meegenomen naar de hangplek, waar we een paar uur naar Larabangalees pratende mannetjes hebben geluisterd. De volgende ochtend kwamen Shani en Muni, een vriend van hem, ons ophalen op moterbikes om ons naar de loop safari te brengen in Mole. Nadat ik prachtige laarzen had gekregen (op slippertjes is het gevaarlijk) ging de witte massa op pad om aapjes, antilopes, pumba’s en misschien zelfs wel een olifant te spotten. De eerste drie werden gezien, eerst af en toe, ver weg maar aan het einde van de walk massaal aanwezig; in de community waar de medewerkers van Mole wonen. Helaas stond er geen olifant tussen dus de hoop was gevestigd op de jeep safari die middag. De middag opgevuld met liggen aan het zwembad en genieten van het uitzicht, want wauw wat was dat mooi! Daarna was het tijd om bovenop de jeep te springen en rondje Mole te rijden. We waren bijna aan het einde van de toer toen Muni (die zich bij ons had gevoegd) een telefoontje kreeg dat er ergens anders een olifant gezien was. Het tempo van de Jeep werd ietwat opgevoerd, van tempootje Droomvlucht gingen we sjeesen door de bosjes. Toen we eenmaal dicht bij de olifant waren moesten we allemaal van de jeep af en achter onze gids aan (leuk groen uniformpje en enorm geweer). Door de bosjes gestapt, riviertje doorsteken (helaas waren de laarzen weer ingeruild voor slippertjes, we zaten immers op een jeep) en ja hoor; daar was ie! Mega groot beest wat dan ineens voor je staat. Vriendelijk kijkend trok hij met zijn slurf een boompje uit de grond op deze met genoegen te ontdoen van zijn blaadjes en takjes. Natuurlijk hield mijn camera op dit moment er bijna mee op (batterij opladen voor je op safari gaat is best een slimme) maar gelukkig nog wat plaatjes kunnen schieten. De witte massa was lyrisch en in een euforische stemming gingen we weer op de jeep. De volgende ochtend vertrokken we om vier uur met de bus naar Tamale. We hadden dezelfde driver als op de heen weg en als zelfs Ghanezen zeggen dat hij idioot rijdt, dan rijdt hij ook echt bizar idioot. Op onverharde wegen kei en kei hard sjeezen. De hele bus zat vol (mensen zonder kaartje op de grond ) en dan met zijn allen hobbelen en bobbelen. Onder mijn voeten miste een stukje bus en de mevrouw die naast mij stond beukte met elke hobbel haar volle ghanese achterste in mijn gezicht. De Harmattan is inmiddels goed doorgezet dus aangekomen in Tamale was alles, maar dan ook alles, oranje van het stof. Al met al; het was weer genieten!
De andere meiden waren inmiddels ook in Tamale aangekomen en samen met hen zijn we nog een avondje uitgegaan in Tamale, avondje lekker gegeten en heb ik ze uitgezwaaid toen ze de trotro naar Bolga pakte. Die middag werd ik naar de bus gebracht en ging ik op weg naar Accra, zusjelief ophalen!

Accra
Na een prima busritje kwam ik ’s ochtends vroeg aan in Accra, ik werd opgehaald door Kofi (één van de broeders die in het ziekenhuis werkte toen ik met Mariet daar was) en mocht ik in zijn kamer wachten tot Kim aan zou komen. De hele dag heerlijk films gekeken op de bank, echt genieten! ’s Avonds was het dan zo ver; op naar het vliegveld om Kimmetje te ontvangen! Na veel te lang wachten kwam ze aan, lange broek, dichte schoenen, dikke trui. Duidelijk uit Nederland. Ik besprong haar zo’n beetje en gezamelijk gingen we naar Kofi’s huis terug. We mochten hier de nacht doorbrengen terwijl Kofi bij een vriend zou slapen (ja zo gaat dat, gastvrijheid in Ghana!). Naast dat ik eindelijk mijn zus weer bij me had kreeg ik ook nog eens héle lieve post van mijn huisgenootjes en heel veel drop! Heerlijk!

Cape Coast
Toen ging onze reis echt beginnen, jut en jul op pad. Met de bus naar Cape Coast, daar een taxi naar Oasis beach resort en de eerste avond doorzakken. Kim lacht me uit om mijn Ghanees engels, mijn uitspraken ‘oh een toilet! Een douche! Wauw!’ en dat ik alles zo duur vind. We komen er al snel achter dat we een goed stel vormen om samen te reizen, bij makkelijke mensen lachen en babbelen we gezellig mee, bij moeilijke mensen lachen en babbelen totdat zij gezellig mee doen. De eerste avond de meest verschrikkelijke witte wijn gekregen. En ook weer weggegeven.. Voor Kim de eerste paar husbands en telefoonnummers en voor de volgende ochtend toch een ietwat brakke kop. Kakum stond op het programma, een natuurpark waar je over hoge hangbruggen loopt. Ik was onder de indruk dat je in een natuurpark dieren kon zien, hier waren alleen schreeuwende en voor hoogte vrezende Ghanezen op de hangbruggen te spotten. Wel erg mooie omgeving en uitzicht. De hangbruggen vond ik ook toch nog best griezelig, je hangt hóóg! Maar zo erg als sommige Ghanezen was ik niet, de meest stoere binken met gilletjes als kleine meisjes; hilarisch!

Kastelen en slaven
De volgende dag stonden de kastelen op het programma. Zoals jullie hoogstwaarschijnlijk wel weten, is ook Afrika getroffen door de grijpgare handen van voornamelijk de Nederlanders en Britten. De witten vestigden zich in Cape Coast en Elmina en de kastelen staan er nog; Cape Coast Castle en Elmina castle. Beide werden gebruikt voor het doorvervoeren van duizenden slaven. De slaven kwamen vanuit het binnenland, ontvoerd uit hun dorpen door machtigen van hun eigen volk. De witten gingen namelijk het binnenland niet in, maar kochten de slaven weer van handelaren die zelf uit Ghana, Burkina, Togo etc. kwamen. De kastelen zijn prachtig om te zien terwijl ze zo’n verschrikkelijke geschiedenis dragen. De kelders waar honderden slaven opeen zaten gepakt, tussen hun eigen uitwerpselen, een klein raampje voor ventilatie en in de Ghaneze hitte. Onbegrijpelijk wanneer je daar loopt dat onze voorvaderen tot zulke gruwelijkheden in staat waren. ’s Avond de gedachtes verzet met een klein feestje om de volgende ochtend weer iets later dan gepland op pad te gaan.

Paradijsje vinden
Onze weg vervolgde zich naar de Green Turtle Lodge, een plaats waar ik al wat over had gehoord en Kim over was getipt. En wat een gouden tip! Na een behoorlijk vermoeiende reis die net wat langer duurde dan we hadden gedacht kwamen we aan in een vissersdorpje Akwidaa. In de schemering overviel ons toch wel even een twijfel, was dit wel het goede dorpje? Er was geen taxi te bekennen en niets dat er een beetje lodgerig uitzag. Gelukkig is de Ghanees behulpzaam en kregen we een jongetje toegewezen die ons de weg wees. Uitgeput, bezweet en hongerig kwamen we aan in de lodge. Ons eten werd opgenomen, spullen naar de dorm gebracht en drankjes gebracht. Gezusters Schmeink waren weer tevree. Kimmetje ging vroeg naar bed en ik werd meegevraagd op een turtle zoektocht door een van de barmannen. Ik wilde wel schildpadden zien dus ging met de beste jongen mee. Geen schildpadden gezien, wel weer een huwelijksaanzoek erbij. Een enorm relaxed dagje strand volgde, op het mooiste strand wat ik én Kim (dat zegt wat meer aangezien ze alle continenten inmiddels heeft bezocht) ooit gezien hadden. Mijn husband nr 81 had een baby schildpadje voor me gevangen zodat wij hem los mochten laten in zee, heel tof op zo’n beestje in je handen te hebben.

Paradijsje nr 2
Een daguitje vanuit de Green Turtle was the still village in het onuitspreekbare Nzulezu (vergeef me als ik het niet juist gespeld heb). We hadden een taxi die ons erheen bracht, bleef wachten en uiteindelijk ook terug bracht. Samen met rastaman Thomas in een kano door de jungle. Bob Marley zong zachtjes op de achtergrond en Thomas zong zo nu en dan mee. Zonnetje brandde op onze rug en de omgeving was adembenemend mooi. Na een uurtje kanoen zagen we in de verte het dorp op palen. Aangemeerd en een rondleiding gekregen door onze eigen rasta. Alle kinderen spelen in het water, springen in een kano om te varen en als we Thomas moeten geloven leren ze eerder zwemmen dan lopen. Het schooltje stond er verlaten bij, het schoolplein stond onder water, de kinderen kunnen hun schoolplein maar een paar maanden per jaar gebruiken. De rest van het jaar staat het onder water. Rasta moest nog een enorm smerig drankje drinken (pure alcohol als je het mij vraagt), Kim stampte nog even fufu voor de foto en we konden weer in de kano door de jungle. We kregen beide een bloemenketting van onze rasta en Bob Marley zingend kwamen we aan bij onze wachtende taxi. Op de verlaten weg liep een jongetje in de brandende zon met een kerstmuts op en we gingen op weg naar onze kerstavond in de Green Turtle.

Kerst in Kumasi
En toen was het eindelijk zo ver! De lang verwachte, veel besproken, naar uitgekeken Kerst in Kumasi. Mijn Ghanese zus Belinda had het er al maanden over, dat het oh zo geweldig zou worden. Belinda en Izaak kwamen ons ophalen van de trotro om weer met twee andere trotro’s naar de drinking spot van mijn oudere zus te gaan (de ghanese). Daar aangekomen was het al donker en konden we niet veel van de omgeving zien. We werden buiten neergezet en kregen rijst met stew te eten, sap te drinken en Kim kreeg voor de eerste keer te maken met de eindeloze verhalen van Belinda. Van een echte kerstsfeer was niets te merken, ik at met Kim en Belinda, verder was er niemand te bekennen. Geen uitgebreidde maaltijden met honderden familieleden en vrienden maar met zijn drieen rond een tafeltje. Wel lekker eten. Later op de avond gingen we naar vrienden van Belinda, die in een hutje naast de drinking spot wonen. Ongelooflijk gezellig was het in het bedompte hutje onder de sfeervelichting van een tlbalk, muziek van de computer en tv (tegelijkertijd, verschillende nummers) en een tv programma. Praten deden Belinda en haar vrienden in het Twi en Kim en ik zaten een beetje te zitten. Ik krijg spontaan weer de slappe lach als ik eraan terug denk. We voelden ons wel een beetje treurig, was dit nou die grootse Kerst? Maar gelukkig vonden wij weer snel de remedie tegen alle tegenslagen in het leven; humor. En gelachen hebben we! De vrienden van Belinda, Salisu en Mohammed, deden iets met zwarte magie had Belinda ons verteld. En Kimmetje had stiekem achter een gordijntje gegluurd en had daar een behoorlijk aantal dooie beestjes zien liggen, klaar voor offering. Salisu en Mohammed waren zo aardig geweest ons hun bed aan te bieden en daar sliepen we dan, Kim en ik in bed, Belinda op de grond, Salisu en Mohammed op de bankjes. Met zijn allen in een bedompt hutje zonder geopende ramen en achter het gordijntje dooie beestjes; vrolijk kerstfeest!
Nieuwe dag, nieuwe kansen dachten wij. Vandaag zouden we naar mijn vader (oom, maar men noemt dat hier ook vader) gaan. Eerst nog uren gezeten in de drinking spot, geluisterd naar frafra en te eten gekregen. Daarna met de trotro op weg naar paps en het guesthouse waar we de nacht zouden doorbrengen. Dat was andere koek dan het hutje met zwarte magie, beide eigen bed met ventilator, een toilet, een douche; luxe! Na even uit te rusten gingen we kerst vieren bij vader. Daar gingen we dan, Kim nog met cadeautjes uit Nederland mee. We kwamen aan zeiden vader en moeder gedag en werden in een donkere kamer neergezet. Drie kids kwamen met ons spelen en er werd gevraagd of we hier aten of het meenamen naar het guesthouse. Aangezien Belinda moe was wilde ze het liever in het guesthouse eten. Dus gingen we weer. Kim en ik hebben bijna in ons broek gepist van het lachen, dit was dus DE Kerst in Kumasi.. De avond eindigde wel iets meer Kersterig met de kids, een ander vrijwilliger en medewerker van het guesthouse in de woonkamer en eindigen met een slechte film.

Aapjes kijken
We deden de volgende onuitspreekbare stad aan; Nkoranza. Hier zouden we bij het Hand in Hand project overnachten en vanuit daar verschillende uitjes doen. Helaas helaas, Hand in Hand had onze boeking wel gehoord en aangenomen maar het was tóch vol, zonder plaats voor ons. Hier was de irritatie toch wel redelijk aanwezig; k*t Ghanezen af en toe! We konden wel in een ander hotel in Nkoranza terecht. Dus we hebben even een rondje gelopen door het project en wat souvenirs gekocht. Dit project is door een Nederlandse arts opgezet waar in een community worden een boel geestelijk gehandicapten opgevangen, krijgen ze begeleiding, werk en andere verzorging. Zeker een aanrader, het zag er goed uit en je geld wordt goed besteedt mits je reservering aankomt ;)
Het andere hotel zag er gelukkig prachtig uit en we hebben heerlijk gegeten en geslapen. De volgende dag gingen we naar de aapjes, lopend met een aandoenelijk oud mannetje die ons van alles vertelde over het dorp, de aapjes en de bijgeloven die daarbij kleefden. We hebben banaantjes gevoerd aan de aapjes (wat we beide best een beetje eng vonden) en bezochten de begraafplaats. Want de aapjes hier krijgen een heuse begravenis wanneer ze overlijden, ze blijken zelfs naar het dorp te komen om te sterven.

Big Joe & Sunyaani
Van Joe hadden we een uitnodiging gekregen langs te komen in Sunyaani, zijn hometown. Joe ontmoetten wij in de Green Turtle Lodge. Een altijd-vrolijke (behalve in de ochtend), gezellige Ghanees die door vele reizen wit van binnen is geworden: een bounty. Zijn favoriete uitspraken zijn ‘It’s fantaaaaastic’ ‘You are maaaasive!’ en ‘I am getting smashed!’. En deze uitspraken hebben we de volgende twee weken meer dan genoeg gehoord ;). We zijn hem komen opzoeken en gingen ’s avonds Sunyaani onveilig maken. Dineren met heuze pizza, in een luxe hotel met zwembad en uitgaan in een heuze club! Het was gieren, lachen, brullen en genieten!

Oud en Nieuw
Samen met Joe waren we aan het beslissen waar Oud en Nieuw te vieren en al gauw kwam Joe met het idee weer terug te gaan naar de Green Turtle. Terug naar het paradijs? Een lichte twijfel hadden Kim en ik wel, het was wel ver en in tegenovergestelde richting als dat we uiteindelijk heen moesten. Maar Joe haalden ons over door te zeggen dat het maar vijf uurtjes reizen was. Na dertien uur reizen kwamen we aan in de Green Turtle; Joe is en blijft toch een Ghanees. Maar wat een feest! Een echte dj, azonto muziek, vele dansende mensen op het strand; een echt feestje! Om elf uur onze tijd was het taalf uur jullie tijd en na gejuig en knuffels van de aanwezige duitsers en nederlanders gingen we de familie proberen te bellen. Aangezien er geen bereik is op het terrein van Green Turtle moet je op een bepaalde plek gaan zitten en had ik de telefoon van Isee (een van de medewerkers) geleend om te bellen. Daar zaten we dan in Ghana met onze familie te bellen op Nieuwjaar. Nieuwjaar is heilig in de Schmeink familie, vol met veel eten, gezelligheid en familie. Dat mistte we toch wel heel erg en Kim was mij aan het troosten toen de telefoon lachend uit haar hand getrokken werd. Verbaasd keken we de rennende persoon na, die zich nog omdraaidde en lachte. De eerste paar seconden dachtten we dat het Isee was maar het werd ons al snel duidelijk dat dit niet het geval was. Kim achter de dief aangehold en ik naar Isee. Natuurlijk was de dief al lang en breed uit het zicht verdwenen en ik ging met Isee mee in de auto op zoek. Helaas konden we ook in de auto de dader niet vinden maar inmiddels hadden we al het halve dorp kunnen vertellen dat de telefoon gestolen was van één van de inwoners en niet van een witte. Iets na twaalven kwamen we terug en mistten we net het Ghanese nieuwjaar. Toch een beetje gek. Gelukkig begon het jaar heel goed; twee jongens kwamen de telefoon van Isee brengen onder het mom ‘gevonden’. Telefoon terug, hij blij, wij blij; we konden weer feesten!
Na een ongelooflijk mooi feestje op een onbeschrijvelijk mooie plek hebben we er nog een paar daagjes strand achteraan geplakt.

Kumasi, Kintampo en Tamale
Na een paar heerlijke dagen op het strand gingen we op weg naar de Kintampo watervallen (en weer de richting in van het verre Noorden). Een korte tussenstop in Kumasi (en weer een hele leuke avond in het uitgaansleven) kwamen we aan in Techiman, waar we een diner hebben samengevoegd van alles wat afgeraden wordt te eten. Alles van de straat; rijst, kip, vlees, plantain; smullen! De volgende ochtend op weg naar de watervallen, erg mooi en leuk om te zien. Daarna toch echt tijd om naar het verre Noorden af te reizen. In Tamale splitsten we op, ik ging samen met Jen (die in Tamale was) naar Bolga en Joe en Kim deden nog een paar dagen Mole. Heel gek om dan doei te zeggen en wel in hetzelfde land te zijn maar niet bij elkaar.

Herenigd in Bolga
Gelukkig kwamen ze snel mij achterna naar mijn home town Bolga! Ah wat heerlijk weer terug te komen in mijn tweede thuis. En heerlijk om Kim alles te kunnen laten zien! Mijn familie was uiteraard heel nieuwsgierig naar mijn zus en maakten speciaal voor haar en Joe twee verschillende soorten tz, soep en zelf rijst met stew! Dat heb ik één keer gekregen tijdens mijn verblijf; het was dus een echte feestdag in huize Akolgo! Kim en Joe hebben een dagje mee geholpen op werk (wat goed uitkwam want er was een heuze crisis, ik zal jullie de details besparen), zijn een dag naar Paga gegaan en hebben rondgeslenterd in mijn stadje.

Verjaardag!
Deze begon met een lading babypoeder over me heen; een Ghanees gebruik. Zusjelief (de Ghanese variant) stond achter mijn deur klaar om me te bestrooien met babypoeder gevolgd door ‘haha now you will have to bath and it’s really cold’. Wat ook echt zo is trouwens! ’s Avonds en ’s ochtends is het echt koud in de Harmattan tijd, ik bibber, heb extra lakens nodig en op de scooter is het helemaal ijskoud en dat rond de 20 graden.. Wordt nog wat in Nederland! Maar goed, bepoerderd ging ik me wassen in de kou en daarna kreeg ik een feestontbijt; rijst met stew! Van beide zussen kreeg ik cadeaus en ik werd door mijn vele familieleden gefeliciteerd. We verlieten huis om naar town te rijden op de scooter en ik dropte Kim bij Joe om zelf naar werk te gaan. Op werk werd er wel acht keer voor me gezongen, kreeg ik veel te veel cadeautjes en mijn telefoon bleef rinkelen van de telefoontjes, whatsappjes en facebookberichtjes; ik was op en top jarig! Later ging ik Kim weer ophalen om naar huis te gaan, gewapend met een zak snoep om uit te delen. Thuis was het eigenlijk niet te beschrijven, zoveel vrolijke, gelukkige en liefdevolle mensen die schreeuwden, zongen, springen en dansten; allemaal lyrisch door mijn verjaardag (en het snoep). We kregen een feestmaal van rijstballen en stew en we vervolgde de avond door naar opa te gaan zodat hij afscheid van Kim kon nemen. Opa zegende de komst van Kim en wenste haar een behouden terugkomst, gaf haar een, voor Ghanese begrippen, enorm cadeau (gewoven traditionele kledij) en gaf ons tranentrekkende woorden mee. Vervolgens moesten Kim en ik echt weg; mijn verjaardagsfeestje ging beginnen in town! Samen met Ghanese en Nederlandse vrienden gingen we drankjes drinken bij Comme ci Comme ca om de avond te vervolgen in de enige en echte club van Bolga; Soultrain.
Het was een prachtige dag en ik heb enorm genoten van alle lieve Ghanezen en Nederlanders om mij heen, in Nederland en Ghana!

Afscheid
Toen was het zover; Kim moest weer terug naar Accra en ik bleef in Bolga. Heel gek om afscheid te nemen ook al weet je dat je elkaar al bijna weer gaat zien. Het waren geweldige weken met mijn lieve zus en nu zijn er nog maar drie weekjes over in Ghana voor mij. Ik krijg al een brok in mijn keel als ik denk aan het komende afscheid van mijn familie maar ook als ik denk aan het weerzien van iedereen in Nederland. Nog even op en top genieten hier, van de lieve mensen die ik in mijn hart gesloten heb en van alle mooie aspecten in deze cultuur. Ohja, en ook nog proberen mijn onderzoek te doen. En dan zit het erop en ga ik terug naar het landje waar ik ook zo van hou, met alle lieve mensen die ik zo mis, naar doorspoelende toiletten, elke ochtend douchen, heerlijk eten en lekkere wijn. Ik heb er zin in, het is alleen zo jammer dat ik dan dit prachtland met haar mensen moet achterlaten.

Tot snel lieve mensen, warmen jullie Nederland alvast een beetje op?

Kim aan het woord;
Na weer een ongelofelijk mooie vertelling van mn verghaneeste tikkel (wit van buiten – zwart van binnen) zusje Tes, die me bij elke blog vele malen kippenvel en betraande ogen bezorgd, is het nu tijd voor een kort verhaal van ‘Kimmetje’ (grrr…) in Ghana. Ik wil jullie eigen niet echt vertellen wat we allemaal hebben gedaan ed, dat kun je hierboven lezen, maar meer hoe ik heb het ervaren om met Tes in Ghana te reizen en te mogen toeschouwen en meemaken hoe zij haar leven daar leeft.
Het was echt een ongelofelijk mooie reis, op vele manieren. Ghana, ten eerste, is een mooi land. Ik ben twee jaar geleden met Roos naar Nigeria geweest en de manier van reizen is bizar anders. Nigeria is gewoon vrij gevaarlijk voor witten, door het hele shell gebeuren maar ook omdat er toen wij er waren grote rellen waren tussen de moslims en christenen, die daar, niet zoals in Ghana, niet vredelievend samenleven. Er was een curfew vanaf zes of zeven uur s avonds en je mocht echt niet alleen de straat op. In Nigeria is er ook minder toerisme en dus geen national parks of andere toeristische attracties en de natuur wordt mede daardoor ook niet mooi gehouden met als gevolg dat werkelijk overal trash ligt. Ondanks dat was Nigeria al een hele bijzondere ervaring, met name qua cultuur. Nigerianen zijn warm, zijn veel met elkaar, individualiteit is veel minder belangrijk, wat effect heeft op werkprestaties (efficiëntie is vaak ver te zoeken) maar ook op het samen zijn. Het mooiste daar vond ik de grote families die met elkaar leven en hoe vanzelfsprekend dat gaat. Na Nigeria heb ik besloten dat als ik later mn grote gezin heb en nog ruimte over, pap en mam meer dan welkom zijn om bij ons te komen wonen. Hopelijk zit de rest van ons gezin ook lekker in de buurt (zelfde straat? please?!).

Maar goed, na Nigeria was ik behoorlijk benieuwd hoe Ghana dan zou zijn. Er is daar veel meer toerisme, er zijn veel Nederlandse vrijwilligsters, je mag er wel alleen de straat op en kan er zelfs uitgaan! Voordat ik ging had ik weer eens goede voornemens, ik dacht rustig aan met de wijn en het feesten en zoals ik Tes had horen praten over Ghana zouden die goede voornemens een makkie worden. Lekker naïef, zo’n beetje iedereen weet wel dat als je twee Tessen of twee Kimmen of de twee gezusters Schmeink bij elkaar zet het feest kan beginnen! En gefeest hebben we!

Ik heb Tes echt ontzettend gemist. Het was heel bizar om tijdens mijn eigen reis te merken dat ik niet zozeer de mensen miste waarvan ik dat had verwacht, maar dat het steeds mn jonge zusje Tes was die ik bij me wilde/moest hebben of wilde spreken over wat ik allemaal meemaakte. Ze had in mijn afscheidsboekje zo’n treffend verhaal geschreven, over gelukkig zijn en geluk ervaren in eenzaamheid, en ze had me daar mee hard geraakt. Het besef dat Tes mij in een bijzondere mate begrijpt (en ik haar probeer te begrijpen) groeide met het gevoel van gemis. Het stomme, en dat was voor ons klote, maar voor pap en mam nog veel meer, was dat zij acht dagen nadat ik terug was vertrok. Die week heb ik haar heerlijk gestalked, maar het was niet genoeg. Dankzij mijn-ik-ben-net-terug-van-wereldreis-dip-en-kriebels, het feit dat ik Tes zo had gemist en de behoefte die ik voelde om een langere tijd bij haar te zijn boekte in mijn ticket naar Ghana en dikke voorpret begon!
Hoe onwerkelijk was het om haar daar opeens om mn nek gevlogen te hebben. Ten eerste was ze bruiner dan ik (dat is een klein wonder), ten tweede was ze graatmager (of naja iig tien kilo lichter!) en ten derde hadden we elkaar eindelijk weer vast! Ik geloof dat we in de eerste week wel honderd keer tegen elkaar gezegd hebben hoe gek het was om bij elkaar te zijn… in Ghana!

De vier weken die volgden waren geweldig. Op een van de eerste avonden zakten we al lekker door en bespraken we in vier uur tijd bijna alles wat nog besproken moest worden, dat was echt genieten. Een soort van helaas werden we toen gestoord door twee mannen en een leuke feestavond volgde. Het gekke is, dat ondanks vier weken samen reizen en leven, ik nog steeds niet ben uitgekletst met dat kind! Er is nog zoveel waar ik t over wil hebben, dingen van vroeger, onze familie, over wie zij is en wie ik ben en dan ook nog eens over alles wat we in t heden meemaken! Oke het is misschien niet gek dat we niet zijn uitgepraat, maar wel dat vier weken gewoon echt als te kort heeft gevoeld! Ik wilde wel weer naar Nederland, toch maar eens wat aan een studie gaan doen en vooral Kari weer zien, maar ik wilde echt niet weg. Soms wilde ik echt even dat Joe eventjes weg zou zijn en we samen konden babbelen, in het nederlands. Gelukkig is ze over twee weken weer terug, en even voor iedereen die dit leest, die schaduw die Tes dan overal volgt, dat ben ik! ;)

Ghana is mooi, het strand dat we daar hebben gezien was echt prachtig. Ghana is toeristischer dan Nigeria maar nog steeds niet echt toeristisch, dus we hadden daar bij the Green Turtle een echt immens prachtig strand en deelden dat maar met zo’n tien andere mensen. Het personeel daar zorgde dat er niet overal trash lag en dus was het echt het aanschouwen van mooie ongerepte natuur. En wat een golven! Het was hilarisch hoe Tes en ik daar in onze onhandige strapless bikinis bij elke keiharde golf met twee handen alles op zn plek probeerden te houden!
Het strand daar was zo betoverend dat we daar eigenlijk het grootste gedeelte van de reis hebben gespendeerd, op de honderdmiljoen sandflies (of waren het bedbugs?) na heb ik daar ook echt geen spijt van!

Het is mooi om te zien hoe het landschap en klimaat verandert in de tocht van het zuiden naar het noorden. De grond steeds roder, de lucht steeds droger. Steeds minder planten en bomen en steeds minder groene blaadjes, een dikke laag rood stof erover of volledig uitgedroogd. Joe vond het noorden eigenlijk geen Ghana meer, minder luxe hotels en van de trotro’s moest ie het al helemaal niet hebben. Het was wel bijzonder hoor, om met een wat rijkere hoogopgeleide Ghanees (die al 8 keer in Nederland is geweest en in de US en UK gestudeerd heeft) door Ghana te reizen. Je aanschouwt dan Ghana als Nederlandse blanke maar krijgt ook een beeld van hoe een bounty Ghanees en een tikkel Tes het land en de cultuur beschouwen. Door het toeristische rondtrekken af te sluiten met een paar dagen bij Tes in Bolga was het plaatje voor mij voor deze reis compleet. Ik heb zoveel kanten van Ghana en van Ghanezen gezien.

Bolga was ook mooi, het stadje is niet heel bijzonder ofzo, maar het was zo goed om Tes daar met haar familie en op haar werk te zien. Het was me natuurlijk al opgevallen dat ze aardig verghaneest is, haar accent in engels is hilarisch en ze leerde me meteen dat je alleen met rechts dingen aan mag geven en aan mag pakken (wat ik nu in Nederland nog steeds doe, heel irritant op t werk) en nog wat van de Ghanese gebruiken. Maar hier in Bolga zag ik niet alleen dat ze verghaneest is maar ook dat ze volledig opgenomen is binnen haar werk en gezin. Op het werk is ze heel belangrijk, ze kan goed met haar collega’s omgaan maar leidt ook gewoon een groot deel van het onderzoek, dat is niet helemaal de bedoeling maar wel onmisbaar. Zij en haar medevrijwilligster/collega Jen zijn heel close ondanks dat ze tien jaar verschillen en totaal anders zijn. Ze hebben echt veel aan elkaar en hebben dat zeker gehad toen de cultuur ook nog even wennen was. En dan haar familie daar, pff wat een liefde! Ik sta nog steeds versteld van hoe ze met Tes omgaan en hoe ze mij hebben behandeld. Tes is niet meer die blanke (solomia?) maar echt een oudere zus binnen de familie. Kinderen komen van alle uithoeken aanrennen om met haar te knuffelen en te dansen en elke avond doet ze na haar werk een ronde langs de vele familieleden, gewoon even buurten!
Misschien komt dit een beetje gek over, dat ik niet praat over wat we hebben gedaan, maar vooral over hoe Tes daar is. Ik vind het gewoon bijzonder dat ik het heb mogen meemaken en zien en heb ontzettend veel respect voor de grote flexibiliteit en aanpassingsvermogen van Tes en haar liefde voor het land, de cultuur en haar familie daar. Ik heb zelf al aardig veel gereisd, en het bijzondere van reizen vind ik met name dat je een deel van een cultuur mee krijgt en de prachtige en diverse maar toch ook soms herkenbare (he dit is net frankrijk!) natuur van de wereld ziet. In deze twee optieken en die van tijd met mijn zusje spenderen en haar beter leren kennen is deze reis enorm waardevol geweest.

Gelukkig kunnen we haar allemaal over twee weekjes weer zien en vastpakken, wat is t toch een lekker kind!
Liefs, big sis Kim