Bulika/zanore, nabaa!
Blijf op de hoogte en volg Tes
08 September 2012 | Ghana, Bolgatanga
Daar zit ik dan, schrijvend aan mijn eerste verslag vanuit Ghana. De eerste week is erg heftig, mooi, gezellig, indrukwekkend en vooral heel erg wennen geweest!
Nadat ik zaterdag uitgebreid uitgezwaaid was en na de nodige tranen zat ik dan toch echt in het vliegtuig; er was geen weg meer terug! Jennifer (mijn collega voor de volgende paar maanden) en ik vlogen eerst naar Istanbul waar we om half vijf aankwamen. Na een poging tot iets meer slaap op een bankje op t vliegveld zijn we Istanbul in gegaan. Even rondgelopen en gekeken en een ontbijtje aan de haven. We vlogen om half vier weer verder na Accra. Een kleine miscalculatie van mijn kant; ik dacht dat Accra maar 4 uur vliegen was omdat er op mijn reisschema stond dat ik om half 8 aan zou komen, wat natuurlijk de lokale tijd is. Dus na zeven uur vliegen kwamen we aan! Trouwens wel het fijnste vliegtuig waar ik ooit in heb gezeten; gratisch eten en drinken en een eigen schermpje met heel veel nieuwe films! Vliegangst was gelijk helemaal verdwenen ;)
De eerste indrukken van Accra; druk, heel druk, veel mensen, veel gepraat, geschreeuw en het klinkt logisch maar het valt wel heel erg op: alleen maar donkere mensen, behalve de mensen die van het vliegtuig afkwamen was er geen enkele blanke te zien. En dat viel andersom ook op; iedereen kijkt je aan, roept je, lacht naar je of is kijkt je ietwat verschrikt aan.
We werden opgehaald door Victoria, samen met nog 3 andere vrijwilligers uit Nederland, en reden naar haar huis. Zoals bijna alle Ghanezen is Victoria een enorm lief en warm persoon. Ghanezen zullen alles er aan doen om hun gasten zich thuis te laten voelen. Zo ook bij Victoria; bij aankomst werden de koffers door familieleden naar binnen gedragen, wij werden op stoelen neergezet en kregen thee en brood met een soort pindakaas. Na nog wat gebabbeld te hebben zijn we gaan slapen.
Maandag begon de dag met een echte douche (!) en een ontbijt van brood met ei, tomaat en ui. Luxe all over, hier kan ik wel aan wennen! We werden de stad in genomen om geld te wisselen, simkaarten en dongels aan te schaffen en een busticket te kopen. Accra is overweldigend, zo ontzettend druk en levendig! Overal zijn mensen, geuren, kleuren, muziek! Het overtrof al mijn verwachtingen!
Reizen met de trotro is in Accra het meest voordelig en het makkelijkst. Er rijden overal busjes die in Nederland nooit maar dan ook nooit door de APK waren gekomen (er rijden ook heel veel auto's met Nederlandse stickers hier en af en toe rijdt er een vrachtwagen met 'groente en fruit van pietje janssen'; veel uitgerangeerde auto's worden vanuit Nederland naar Ghana gestuurd want hier functioneren ze nog prima!). Deze busjes zitten bom en bom vol, alles gaat mee in de trotro en alles past ook. Kan de deur niet meer dicht? Geen probleem, dan laten we hem open! Ik heb me suf gelachen en de Ghanezen vonden het weer hilarisch om ons zo te zien.
Om de drukte van Accra even te ontsnappen zijn we naar het strand gegaan om wat te lunchen. Het was wel wat 'koud' op het strand vonden onze Ghaneze gidsen en dat terwijl ik al kleurtje garnaal had aangenomen. Op weg terug naar Victoria's heb ik de signalen geleerd die ze in Accra gebruiken om een trotro te vinden die de juiste richting uit gaat. Helaas ging er geen enkele trotro de richting op die wij wilde dus uiteindelijk met een kleine omweg thuis gekomen. We aten rijst met een kippenpoot, smullen al was het wel ietsiepietsie pittig. Ik bood aan te helpen met de afwas en dat mocht ware het wel dat er een taak bij verzonnen werd om ons maar het gevoel te geven dat we meehielpen.
Dinsdag zijn we 's ochtends vroeg naar het busstation gegaan. Twee taxi's zaten overvol met onze koffers. Mijn koffer stak half uit de achterbak maar met een stukje stof werd de klep aan de auto vastgemaakt en zoals ik later heb geleerd 'when 80% is in the car, it's okay'. Na wat gefriemel met draadjes ging de motor lopen en waren we op weg. Ik had al veel verhalen gehoord over de bussreis maar deze viel me alles mee. Ik heb in Nederland nog nooit zo'n luxe bus gezien! In totaal een uurtje onverharde weg en dus hobbeldebobbel maar voor de rest viel het me alles mee. Pas de laatste stop vond ik het plassen een uitdaging; waar normaal een soort gootje was met twee randjes waar je op kon staan, was er bij deze maar één randje. Een aardige vrouw zag me ietwat hopeloos naar dit kijken en was zo aardig het even voor te doen 'come come, it's okay, I'll show', om vervolgens haar broek te laten zakken en precies naast het gootje en op het randje en zichzelf te plassen. Ik heb het dus iets anders aangepakt ;) Op deze stop hebben we ook wat eten gehaald; rijst, kip en saus welke ook behoorlijk pittig was. Twee heren uit Burkino Faso die achter ons zaten hebben zich enorm vermaakt om ons gezweet tijdens het eten. In Tamale gingen Roos, Elise en Linda (de andere drie vrijwilligers) eruit en gingen Jennifer en ik door naar Bolga. Sneller dan verwacht kwamen we aan en ontmoetten we Ibrahim, die al anderhalf uur stond te wachten voor het geval dat de bus vroeger aan zou komen. Ibrahim heeft een scooter met een bak erachter waar wij + koffers in werden gezet en op weg gingen naar zijn huis.
Woensdag werden we wakker terwijl de regen met bakken uit de lucht kwam vallen en dat is de hele dag zo doorgegaan. Wanneer het regent ligt Ghana op zijn gat, niemand gaat werken en iedereen blijft een beetje schuilen en hangen. We zouden een rondleiding Bolga krijgen maar ook deze viel in het water (hehe leuke woordspeling). We zijn wel naar MTN (telefoonmaatschappij) gegaan om te zorgen dat ik ook op internet kan op mijn telefoon. Jaja mensen, ik kan terwijl ik in mijn lemen hutje zit op internet, facebook en whatsapp! Whoehoee! We zijn door gegaan naar Karimenga, een project van Ibrahim. Dit is een ecologisch verantwoorde verblijfplaats voor toeristen op een soort boerderij met traditionele lemen hutjes. Hier hebben we gekookt, zelf water gehaald en dit geprobeerd op ons hoofd te dragen. ’S Avonds zijn we weer snel naar huis gegaan voordat we de muggen ons te pakken zouden krijgen.
Donderdag hebben de kids van Ibrahim ons ingeleidt in het Ghanese ontbijt; banku met pindasoep en rice balls met pindasoep. Aangezien dit voor de Hollandse maag op de vroege ochtend nog iets te heftig is kregen wij wit brood met jam. Nadat ik mijn spullen had ingepakt zijn we naar YHF gegaan om de condooms af te leveren, John (de directeur), Belinda (mijn ‘zus’ voor de komende vijf maanden), Linda en Abigail (beide YHF werknemers) te ontmoeten. Na deze ontmoetingen gingen we dan op weg.. naar mijn gastgezin en community. Ik woon in Kalbeo, een community op ongeveer 30 a 40 minuten fietsen van Bolga af. Nog niet geheel duidelijk is hoe de samenstelling van mijn gezin/familie in elkaar steekt. Ik woon in een compound welke bestaat uit een stuk of 10 a 15 hutjes waar in elk een nog onbekend aantal familieleden wonen. Ik weet dat mijn ‘opa’ vijf vrouwen heeft wat in Ghana betekend dat hij een welvarend man is. Toen ik tegen mijn ‘broer’ zei dat we in Nederland zo iemand een player noemen kwam hij zeker voor een half uur niet meer bij van het lachen. En de Ghanese lach is erg aanstekelijk! De eerste dag in mijn gastgezin was heel heftig, ik kwam in een soort achtbaan van emoties terecht en de ‘waarom wilde ik dit ook alweer?!’ kwam iets eerder dan ik had gedacht. Mijn hostfamily spreekt weinig engels en spreken ook in mijn bijzijn voornamelijk frafra met elkaar. Dit betekend dat ze af en toe naar mij lachen maar mij nog niet echt erbij betrekken. Mijn ‘broer’ doet dit wel maar hij werkt in de mijnen en zal zondag weer vertrekken en pas na 24 dagen weer terug komen. Heftig dus en ik had het even helemaal gehad woensdag avond. Vooral toen ik er achter kwam dat ik samen met mijn ‘zus’ op één kamer zou slapen, dit tegen de regels van de organisatie in. Ze wilde zelfs samen in één bed (matras kleiner dan twijfelaar maatje) maar dat heb ik toen vriendelijk afgewezen. Heimwee was dus volop aanwezig maar toen ik ’s avonds mij ging wassen en ik op de wasplaats stond, naar boven keek en de mooiste sterrenhemel die ik ooit gezien kon bekijken, kon ik het allemaal weer even relativeren. Wat een prachtige kans dit is en dat het wennen, accepteren en aanpassen is maar dat het mij heel veel goeds gaat brengen. Later op de avond namen mijn broer en zus mij mee naar door de community, naar de ‘barretjes’. Er lopen hier heel veel dronken mannen rond, dronken van de ‘pito’; drank van corn gemaakt en welke een beetje smaakt naar verlengde vieze wijn. Later hebben we op mijn kamer gezeten met mijn broer, zus, de vrouw van mijn broer en Gilbert (één van de Peer Educators) en was het fijn en gezellig.
Vrijdag ontbeet ik met aangevulde chocomelk en na een wasbeurtje kon ik mijn ‘vader’ uitgebreid begroeten en kon ik de cadeaus geven die ik vanuit Nederland had meegenomen. De zak werd met veel enthausiasme ontvangen en ook snel weggenomen om alles eerlijk te verdelen. Wat er precies allemaal mee is gebeurd is mij niet helemaal duidelijk. De dropjes vonden ze in ieder geval erg lekker en ik heb honderd ballonnen moeten opblazen voor de kinderen want Ghanezen kunnen dat blijkbaar niet, haha! Ik werd meegenomen door mijn broer en zus voor een rondje community, waar ik door iedereen vrolijk wordt begroet. Sommige ouderen pakken mijn hand en knielen voor me wat ik erg ongemakkelijk vind maar ik kniel dan gezellig mee en zorg dat ik op dezelfde hoogte ben als de oudere, dit tot grote hilariteit van de toeschouwers en de persoon in kwestie zelf. Ik begroet hier iedereen met Bulika (goedemorgen!), waar iedereen op reageert met Nabaa! ’S Avonds wordt het Bulika vervangen door Zanore en blijft het antwoord Nabaa! Iedereen vind het meer dan hilarisch als ik rondloop en iedereen begroet in het frafra. Ik werd vervolgens meegenomen naar een compound waar allemaal dames zaten te weven (hier weven ze op heel andere getouwen dan jij dat doet, oma! Ik zal nog een foto maken en sturen) en mocht ik een patroon uitzoeken voor een jurk die voor mij gemaakt zou worden. Nadat iedereen het eens was over het patroontje werd er in het frafra gediscusieerd over de prijs, toen ik doorkreeg dat mijn familie voor mij wilde gaan betalen probeerde ik daar een stokje voor te steken. Maar daar waren ze het niet mee eens en alles wat ik er tegen in bracht werd snel tegengesproken en weggemoffeld. Het voelt een beetje raar om toch een groot cadeau van zo’n arm gezin te krijgen. Maar goed, over twee weken is mijn jurk klaar en kan ik een ‘real African lady’ worden. Het was tijd om naar YHF te gaan en ik zou fietsen maar de band was weer plat dus werd ik gebracht met de motor. Na wat gehangen te hebben op kantoor was het tijd voor de vergadering met alle Peer Educators. Een hele ervaring zo’n vergadering in Ghana; er was duidelijk veel respect voor John (de directeur) en veel minder voor Linda (de coordinator). Ook wordt Linda openlijk gecorrigeerd door John, wat het respect voor haar bij de Peer Educators naar mijn idee nog meer naar beneden haalt. Na dik drie uur vergaderen was het mij duidelijk dat er nog een boel moet gebeuren en dat Jennifer en ik daar hopenlijk een groot aandeel in kunnen hebben. ’S Avonds heb ik weer geprobeerd wat banku met okra soep te eten maar dit ging wederom niet denderend. Mijn gastgezin is duidelijk bezorgd over mijn eetgedrag maar ik krijg mede door het hele andere eten, de emoties en de hitte gewoon vrij weinig binnen de laatste dagen. Dus toen ik later voor de tv (één tvtje in de heel compound waar iedereen zich verzameld om nigeriaanse films te kijken) het mais wat ik kreeg wel goed kon eten, werd ik haast gevoerd door mijn zus. Het kleinste familielid (baby van drie maanden) werd in mijn handen gedrukt en mijn favoriete familielid, kleine zusje Aliyaah, kroop dicht tegen mij aan. Later toen ik na het wassen naar mijn kamer ging vertelde mijn zus dat ze op de gang of in een ander huis zou gaan slapen, ik had het met de organisatie besproken en die hadden haar gebeld. Het was absoluut geen probleem en het leek ook echt alsof ze er geen probleem mee had. Ik ben erg opgelucht want voor even mijn kamer delen vind ik absoluut geen probleem maar om te leven, werken én slapen met mijn zus voor vijf maanden lang en dus geen enkel moment privacy hebben zou ik niet gaan trekken.
Vandaag is het zaterdag en ik zit momenteel in het Youth center met Jennifer, Jan-Paul en Ganew (zoontje van Ibrahim). Vanochtend wilde mijn zus eieren voor me maken maar mijn maag draait al de heel nacht rondjes dus ik heb het zo beleefd mogelijk gewijgerd en uitgelegd dat ik mij niet goed voelde. Uiteindelijk vonden ze het naar mijn idee geen probleem want zelf vonden ze het allemaal meer dan lekker! Toen ik mijn zus naar het toilet vroeg (je hebt in Ghana twee manieren van naar de wc gaan, urinate is om te plassen en dat doe je overal ‘it’s water..’ en poepen doe je in de bush en dat noem je dan ‘to the toilet’) gingen we in een optocht samen met mijn broer en kleine zus langs de halve community. Tijdens deze optocht heb ik weer 5 nieuwe broers en zussen ontmoet, 3 vaders en 4 moeders die ook allemaal werden ingelicht dat ik naar het toilet moest. Toen ik Belinda, mijn zus, vertelde dat ik ook gewoon naar de bush kon schudde ze haar hoofd en vertelde me dat ik ‘safe’ naar het toilet kon. Goed, de optocht ging dus verder en uiteindelijk werden er sleutels opgehaald en kon ik ergens in een groot gebouw naar het toilet; twee gaten in de grond en een stank waar ik half van over mijn nek ging. In het prullenbakje naast de twee gaten lagen honderden papiertjes met de stront-kant naar boven. Allemaal heel lief bedoeld natuurlijk maar ik was liever in de bush gegaan. De hele optocht stond me op te wachten om weer terug te gaan naar mijn compound. Ik ben vlak daarna op de fiets gestapt en na een gigantische omweg, Tesje was ietsiepietsie verwaald, kwam ik druipend van het zweet dan toch hier aan! Vandaag gaan Jennifer en ik een beeld van het project proberen te vormen en een soort van planning maken (daar houden ze hier in Afrika niet heel erg van, op de vraag tijdens de vergadering of ze een agenda hadden kregen we 14 hele scheve blikken, haha).
Al met al is het een achtbaan van emoties hier, het ene moment geniet ik met volle tuigen, het andere moment zou ik enorm graag bij jullie in Nederland willen zijn. Het is echt enorm wennen en ik merk dat ik het lastig vind om af en toe niks te doen te hebben, ik zoek de hele tijd afleiding. Ik mis jullie nu al ontzettend, meer dan dat ik dacht dat ik zou doen. Maar gelukkig kan ik jullie veel spreken op whatsapp, skype, facebook, mail of per postduif! Ik hou jullie op de hoogte van mijn avonturen en belevenissen en tot heel snel allemaal!
Dikke zoen!
Nadat ik zaterdag uitgebreid uitgezwaaid was en na de nodige tranen zat ik dan toch echt in het vliegtuig; er was geen weg meer terug! Jennifer (mijn collega voor de volgende paar maanden) en ik vlogen eerst naar Istanbul waar we om half vijf aankwamen. Na een poging tot iets meer slaap op een bankje op t vliegveld zijn we Istanbul in gegaan. Even rondgelopen en gekeken en een ontbijtje aan de haven. We vlogen om half vier weer verder na Accra. Een kleine miscalculatie van mijn kant; ik dacht dat Accra maar 4 uur vliegen was omdat er op mijn reisschema stond dat ik om half 8 aan zou komen, wat natuurlijk de lokale tijd is. Dus na zeven uur vliegen kwamen we aan! Trouwens wel het fijnste vliegtuig waar ik ooit in heb gezeten; gratisch eten en drinken en een eigen schermpje met heel veel nieuwe films! Vliegangst was gelijk helemaal verdwenen ;)
De eerste indrukken van Accra; druk, heel druk, veel mensen, veel gepraat, geschreeuw en het klinkt logisch maar het valt wel heel erg op: alleen maar donkere mensen, behalve de mensen die van het vliegtuig afkwamen was er geen enkele blanke te zien. En dat viel andersom ook op; iedereen kijkt je aan, roept je, lacht naar je of is kijkt je ietwat verschrikt aan.
We werden opgehaald door Victoria, samen met nog 3 andere vrijwilligers uit Nederland, en reden naar haar huis. Zoals bijna alle Ghanezen is Victoria een enorm lief en warm persoon. Ghanezen zullen alles er aan doen om hun gasten zich thuis te laten voelen. Zo ook bij Victoria; bij aankomst werden de koffers door familieleden naar binnen gedragen, wij werden op stoelen neergezet en kregen thee en brood met een soort pindakaas. Na nog wat gebabbeld te hebben zijn we gaan slapen.
Maandag begon de dag met een echte douche (!) en een ontbijt van brood met ei, tomaat en ui. Luxe all over, hier kan ik wel aan wennen! We werden de stad in genomen om geld te wisselen, simkaarten en dongels aan te schaffen en een busticket te kopen. Accra is overweldigend, zo ontzettend druk en levendig! Overal zijn mensen, geuren, kleuren, muziek! Het overtrof al mijn verwachtingen!
Reizen met de trotro is in Accra het meest voordelig en het makkelijkst. Er rijden overal busjes die in Nederland nooit maar dan ook nooit door de APK waren gekomen (er rijden ook heel veel auto's met Nederlandse stickers hier en af en toe rijdt er een vrachtwagen met 'groente en fruit van pietje janssen'; veel uitgerangeerde auto's worden vanuit Nederland naar Ghana gestuurd want hier functioneren ze nog prima!). Deze busjes zitten bom en bom vol, alles gaat mee in de trotro en alles past ook. Kan de deur niet meer dicht? Geen probleem, dan laten we hem open! Ik heb me suf gelachen en de Ghanezen vonden het weer hilarisch om ons zo te zien.
Om de drukte van Accra even te ontsnappen zijn we naar het strand gegaan om wat te lunchen. Het was wel wat 'koud' op het strand vonden onze Ghaneze gidsen en dat terwijl ik al kleurtje garnaal had aangenomen. Op weg terug naar Victoria's heb ik de signalen geleerd die ze in Accra gebruiken om een trotro te vinden die de juiste richting uit gaat. Helaas ging er geen enkele trotro de richting op die wij wilde dus uiteindelijk met een kleine omweg thuis gekomen. We aten rijst met een kippenpoot, smullen al was het wel ietsiepietsie pittig. Ik bood aan te helpen met de afwas en dat mocht ware het wel dat er een taak bij verzonnen werd om ons maar het gevoel te geven dat we meehielpen.
Dinsdag zijn we 's ochtends vroeg naar het busstation gegaan. Twee taxi's zaten overvol met onze koffers. Mijn koffer stak half uit de achterbak maar met een stukje stof werd de klep aan de auto vastgemaakt en zoals ik later heb geleerd 'when 80% is in the car, it's okay'. Na wat gefriemel met draadjes ging de motor lopen en waren we op weg. Ik had al veel verhalen gehoord over de bussreis maar deze viel me alles mee. Ik heb in Nederland nog nooit zo'n luxe bus gezien! In totaal een uurtje onverharde weg en dus hobbeldebobbel maar voor de rest viel het me alles mee. Pas de laatste stop vond ik het plassen een uitdaging; waar normaal een soort gootje was met twee randjes waar je op kon staan, was er bij deze maar één randje. Een aardige vrouw zag me ietwat hopeloos naar dit kijken en was zo aardig het even voor te doen 'come come, it's okay, I'll show', om vervolgens haar broek te laten zakken en precies naast het gootje en op het randje en zichzelf te plassen. Ik heb het dus iets anders aangepakt ;) Op deze stop hebben we ook wat eten gehaald; rijst, kip en saus welke ook behoorlijk pittig was. Twee heren uit Burkino Faso die achter ons zaten hebben zich enorm vermaakt om ons gezweet tijdens het eten. In Tamale gingen Roos, Elise en Linda (de andere drie vrijwilligers) eruit en gingen Jennifer en ik door naar Bolga. Sneller dan verwacht kwamen we aan en ontmoetten we Ibrahim, die al anderhalf uur stond te wachten voor het geval dat de bus vroeger aan zou komen. Ibrahim heeft een scooter met een bak erachter waar wij + koffers in werden gezet en op weg gingen naar zijn huis.
Woensdag werden we wakker terwijl de regen met bakken uit de lucht kwam vallen en dat is de hele dag zo doorgegaan. Wanneer het regent ligt Ghana op zijn gat, niemand gaat werken en iedereen blijft een beetje schuilen en hangen. We zouden een rondleiding Bolga krijgen maar ook deze viel in het water (hehe leuke woordspeling). We zijn wel naar MTN (telefoonmaatschappij) gegaan om te zorgen dat ik ook op internet kan op mijn telefoon. Jaja mensen, ik kan terwijl ik in mijn lemen hutje zit op internet, facebook en whatsapp! Whoehoee! We zijn door gegaan naar Karimenga, een project van Ibrahim. Dit is een ecologisch verantwoorde verblijfplaats voor toeristen op een soort boerderij met traditionele lemen hutjes. Hier hebben we gekookt, zelf water gehaald en dit geprobeerd op ons hoofd te dragen. ’S Avonds zijn we weer snel naar huis gegaan voordat we de muggen ons te pakken zouden krijgen.
Donderdag hebben de kids van Ibrahim ons ingeleidt in het Ghanese ontbijt; banku met pindasoep en rice balls met pindasoep. Aangezien dit voor de Hollandse maag op de vroege ochtend nog iets te heftig is kregen wij wit brood met jam. Nadat ik mijn spullen had ingepakt zijn we naar YHF gegaan om de condooms af te leveren, John (de directeur), Belinda (mijn ‘zus’ voor de komende vijf maanden), Linda en Abigail (beide YHF werknemers) te ontmoeten. Na deze ontmoetingen gingen we dan op weg.. naar mijn gastgezin en community. Ik woon in Kalbeo, een community op ongeveer 30 a 40 minuten fietsen van Bolga af. Nog niet geheel duidelijk is hoe de samenstelling van mijn gezin/familie in elkaar steekt. Ik woon in een compound welke bestaat uit een stuk of 10 a 15 hutjes waar in elk een nog onbekend aantal familieleden wonen. Ik weet dat mijn ‘opa’ vijf vrouwen heeft wat in Ghana betekend dat hij een welvarend man is. Toen ik tegen mijn ‘broer’ zei dat we in Nederland zo iemand een player noemen kwam hij zeker voor een half uur niet meer bij van het lachen. En de Ghanese lach is erg aanstekelijk! De eerste dag in mijn gastgezin was heel heftig, ik kwam in een soort achtbaan van emoties terecht en de ‘waarom wilde ik dit ook alweer?!’ kwam iets eerder dan ik had gedacht. Mijn hostfamily spreekt weinig engels en spreken ook in mijn bijzijn voornamelijk frafra met elkaar. Dit betekend dat ze af en toe naar mij lachen maar mij nog niet echt erbij betrekken. Mijn ‘broer’ doet dit wel maar hij werkt in de mijnen en zal zondag weer vertrekken en pas na 24 dagen weer terug komen. Heftig dus en ik had het even helemaal gehad woensdag avond. Vooral toen ik er achter kwam dat ik samen met mijn ‘zus’ op één kamer zou slapen, dit tegen de regels van de organisatie in. Ze wilde zelfs samen in één bed (matras kleiner dan twijfelaar maatje) maar dat heb ik toen vriendelijk afgewezen. Heimwee was dus volop aanwezig maar toen ik ’s avonds mij ging wassen en ik op de wasplaats stond, naar boven keek en de mooiste sterrenhemel die ik ooit gezien kon bekijken, kon ik het allemaal weer even relativeren. Wat een prachtige kans dit is en dat het wennen, accepteren en aanpassen is maar dat het mij heel veel goeds gaat brengen. Later op de avond namen mijn broer en zus mij mee naar door de community, naar de ‘barretjes’. Er lopen hier heel veel dronken mannen rond, dronken van de ‘pito’; drank van corn gemaakt en welke een beetje smaakt naar verlengde vieze wijn. Later hebben we op mijn kamer gezeten met mijn broer, zus, de vrouw van mijn broer en Gilbert (één van de Peer Educators) en was het fijn en gezellig.
Vrijdag ontbeet ik met aangevulde chocomelk en na een wasbeurtje kon ik mijn ‘vader’ uitgebreid begroeten en kon ik de cadeaus geven die ik vanuit Nederland had meegenomen. De zak werd met veel enthausiasme ontvangen en ook snel weggenomen om alles eerlijk te verdelen. Wat er precies allemaal mee is gebeurd is mij niet helemaal duidelijk. De dropjes vonden ze in ieder geval erg lekker en ik heb honderd ballonnen moeten opblazen voor de kinderen want Ghanezen kunnen dat blijkbaar niet, haha! Ik werd meegenomen door mijn broer en zus voor een rondje community, waar ik door iedereen vrolijk wordt begroet. Sommige ouderen pakken mijn hand en knielen voor me wat ik erg ongemakkelijk vind maar ik kniel dan gezellig mee en zorg dat ik op dezelfde hoogte ben als de oudere, dit tot grote hilariteit van de toeschouwers en de persoon in kwestie zelf. Ik begroet hier iedereen met Bulika (goedemorgen!), waar iedereen op reageert met Nabaa! ’S Avonds wordt het Bulika vervangen door Zanore en blijft het antwoord Nabaa! Iedereen vind het meer dan hilarisch als ik rondloop en iedereen begroet in het frafra. Ik werd vervolgens meegenomen naar een compound waar allemaal dames zaten te weven (hier weven ze op heel andere getouwen dan jij dat doet, oma! Ik zal nog een foto maken en sturen) en mocht ik een patroon uitzoeken voor een jurk die voor mij gemaakt zou worden. Nadat iedereen het eens was over het patroontje werd er in het frafra gediscusieerd over de prijs, toen ik doorkreeg dat mijn familie voor mij wilde gaan betalen probeerde ik daar een stokje voor te steken. Maar daar waren ze het niet mee eens en alles wat ik er tegen in bracht werd snel tegengesproken en weggemoffeld. Het voelt een beetje raar om toch een groot cadeau van zo’n arm gezin te krijgen. Maar goed, over twee weken is mijn jurk klaar en kan ik een ‘real African lady’ worden. Het was tijd om naar YHF te gaan en ik zou fietsen maar de band was weer plat dus werd ik gebracht met de motor. Na wat gehangen te hebben op kantoor was het tijd voor de vergadering met alle Peer Educators. Een hele ervaring zo’n vergadering in Ghana; er was duidelijk veel respect voor John (de directeur) en veel minder voor Linda (de coordinator). Ook wordt Linda openlijk gecorrigeerd door John, wat het respect voor haar bij de Peer Educators naar mijn idee nog meer naar beneden haalt. Na dik drie uur vergaderen was het mij duidelijk dat er nog een boel moet gebeuren en dat Jennifer en ik daar hopenlijk een groot aandeel in kunnen hebben. ’S Avonds heb ik weer geprobeerd wat banku met okra soep te eten maar dit ging wederom niet denderend. Mijn gastgezin is duidelijk bezorgd over mijn eetgedrag maar ik krijg mede door het hele andere eten, de emoties en de hitte gewoon vrij weinig binnen de laatste dagen. Dus toen ik later voor de tv (één tvtje in de heel compound waar iedereen zich verzameld om nigeriaanse films te kijken) het mais wat ik kreeg wel goed kon eten, werd ik haast gevoerd door mijn zus. Het kleinste familielid (baby van drie maanden) werd in mijn handen gedrukt en mijn favoriete familielid, kleine zusje Aliyaah, kroop dicht tegen mij aan. Later toen ik na het wassen naar mijn kamer ging vertelde mijn zus dat ze op de gang of in een ander huis zou gaan slapen, ik had het met de organisatie besproken en die hadden haar gebeld. Het was absoluut geen probleem en het leek ook echt alsof ze er geen probleem mee had. Ik ben erg opgelucht want voor even mijn kamer delen vind ik absoluut geen probleem maar om te leven, werken én slapen met mijn zus voor vijf maanden lang en dus geen enkel moment privacy hebben zou ik niet gaan trekken.
Vandaag is het zaterdag en ik zit momenteel in het Youth center met Jennifer, Jan-Paul en Ganew (zoontje van Ibrahim). Vanochtend wilde mijn zus eieren voor me maken maar mijn maag draait al de heel nacht rondjes dus ik heb het zo beleefd mogelijk gewijgerd en uitgelegd dat ik mij niet goed voelde. Uiteindelijk vonden ze het naar mijn idee geen probleem want zelf vonden ze het allemaal meer dan lekker! Toen ik mijn zus naar het toilet vroeg (je hebt in Ghana twee manieren van naar de wc gaan, urinate is om te plassen en dat doe je overal ‘it’s water..’ en poepen doe je in de bush en dat noem je dan ‘to the toilet’) gingen we in een optocht samen met mijn broer en kleine zus langs de halve community. Tijdens deze optocht heb ik weer 5 nieuwe broers en zussen ontmoet, 3 vaders en 4 moeders die ook allemaal werden ingelicht dat ik naar het toilet moest. Toen ik Belinda, mijn zus, vertelde dat ik ook gewoon naar de bush kon schudde ze haar hoofd en vertelde me dat ik ‘safe’ naar het toilet kon. Goed, de optocht ging dus verder en uiteindelijk werden er sleutels opgehaald en kon ik ergens in een groot gebouw naar het toilet; twee gaten in de grond en een stank waar ik half van over mijn nek ging. In het prullenbakje naast de twee gaten lagen honderden papiertjes met de stront-kant naar boven. Allemaal heel lief bedoeld natuurlijk maar ik was liever in de bush gegaan. De hele optocht stond me op te wachten om weer terug te gaan naar mijn compound. Ik ben vlak daarna op de fiets gestapt en na een gigantische omweg, Tesje was ietsiepietsie verwaald, kwam ik druipend van het zweet dan toch hier aan! Vandaag gaan Jennifer en ik een beeld van het project proberen te vormen en een soort van planning maken (daar houden ze hier in Afrika niet heel erg van, op de vraag tijdens de vergadering of ze een agenda hadden kregen we 14 hele scheve blikken, haha).
Al met al is het een achtbaan van emoties hier, het ene moment geniet ik met volle tuigen, het andere moment zou ik enorm graag bij jullie in Nederland willen zijn. Het is echt enorm wennen en ik merk dat ik het lastig vind om af en toe niks te doen te hebben, ik zoek de hele tijd afleiding. Ik mis jullie nu al ontzettend, meer dan dat ik dacht dat ik zou doen. Maar gelukkig kan ik jullie veel spreken op whatsapp, skype, facebook, mail of per postduif! Ik hou jullie op de hoogte van mijn avonturen en belevenissen en tot heel snel allemaal!
Dikke zoen!
-
08 September 2012 - 13:49
Francien:
Ha Tes,
Fijn dat je schrijft en ook dat je zo beeldend schrijft. Ik zie het als het ware voor me. Ik ben heel benieuwd naar meer foto's en natuurlijk naar de jurk die ze daar speciaal voor jou laten maken: wat bijzonder. Hier is alles oké. De supervisorenopleiding is gestard met een gedreven, dynamische groep. Ze waren aan het eind van de dag zeer tevreden. Uitspraken als "ontmoeting met gelijk gestemde zielen" "het kwartje van Bateson is eindelijk gevallen" "voldoet helemaal aan mijn verwachting"en "de groep voelt nu al veilig"maken dat ik met het volste vertrouwen de volgende lessen in ga.
Dag schat schrijf gauw weer. Zoen
Francien -
08 September 2012 - 14:19
Stijn:
Ha zussie, fijn zo snel een verslag! Het klinkt allemaal heel fascinerend. De verhalen in dat boekje waren dus niet overdreven, je wordt echt opgenomen in de familie. Wel fijn dat je een eigen kamer hebt. Als je zwakke maag blijft moet je proberen de hele dag kleine hapjes van iets te nemen. Is het fietsen is te doen? Mis jou ook, Kus -
08 September 2012 - 14:20
Loraine En Milah:
Tes!! Super herkenbaar dit.. ook de Wat doe ik hier? Vraag stellen wij ons vrij vaak.. Maar als we uiteindelijk weer met n drankje in Amsterdam zitten, zullen we waarschijnlijk dankbaar zijn!
Hopen je snel te zien in Tamale of Bolga!! Kus -
08 September 2012 - 14:42
Karel:
Lieve Tes,
Wat een fijne ontdekking dat je met de dongel altijd met ons in contact kunt zijn, ik verheug met al op Skypen en je te zien als echte Afrikaanse dame in de speciaal voor jou geweven jurk. De afstand wordt kleiner en overbrugbaar als je zoveel en zo informatief schrijft over alles wat je meemaakt, al zijn sommige beelden moeilijk voor te stellen, een scooter met een bakje waar vier grote koffers en twee grote meiden in passen hoe ziet dat er uit? en kan dat geval dan ook nog rijden? Ik heb geprobeerd Kalbeo op Google maps te vinden maar daar staat het niet vermeld, als er een dorpje in de buurt ligt laat het weten, want dan kan ik je fiets route vanuit de lucht bekijken, straatview daar zullen we wel even op moeten wachten. Je weet wel dat je jezelf in straatview kunt zien op de vossegat.
Wat is trouwens je mailadres daar of is dat hetzelfde gebleven. Zoek uit waar je maag het beste op reageert en probeer wel voldoende en gevarieerd te eten als dat mogelijk is en anders sturen wij multivit naar je toe. Ben ook benieuwd of een pakketje naar je uberhaupt aankomt en binnen hoeveel tijd. Hou je goed en weet dat we allemaal veel aan je denken, veel liefs kussen en knuffels karel -
08 September 2012 - 14:53
Anouk:
Ha schat!! Hahaha wat een typisch TEs-verslag! Hopelijk doet je buikje beter binnenkort! Klinkt als erg wennen inderdaad, gelukkig hebben ze zo te horen wel humor daar. Ik zie je al helemaal zitten daar haha, denk dat ze jou ook erg fascinerend vinden. ;) Ondanks dat het heftig klinkt allemaal en het ver weg is, klinkt het wel leuk! (ben pietsie jaloers haha)
Morgen skypennn?
En niet teveel heimwee hebben he!! hihi
xxxxxxx -
08 September 2012 - 14:53
Anouk:
Hahaha p.s. ik zie je al gaan op die fiets daar, totaal verdwaald hahahaahahah volgende keer filmpje erbij posten graag als het kan ;) -
09 September 2012 - 11:42
D. Bruggink-Vogel:
Dag kleindochter,
Wat fijn zo'n uitgebreid verslag te krijgen, wat kan jij goed schrijven ! Ik heb ervan genoten. Het doet me ook weer denken aan Burkino Faso en Benin waar Opa en ik 4 weken bij Mariette en Wietse logeerden. In zo'n afgelegen dorpje waren de kinderen bang voor ons en kropen weg achter hun moeders. En de hitte ! Dat ik benieuwd ben naar jouw geweven jurk kan je je wel voorstellen. Ik wil over het weven en allerlei dingen maken graag van alles weten. 't Is een heel andere wereld, hè? Geniet van alles, houdt ogen en oren goed open want misschien krijg je nooit meer zo'n kans !
Kan ik je ook nog gewoon mailen? Dag meisje, succes met de studie, kus, Oma -
09 September 2012 - 21:59
Paulien:
Ha Tes,
Ik heb genoten van je eerste week verslag, met de humor maar ook met de enorme verschillen en het gemis van thuis . Weet nu al meer van Ghanezen en ga de komende maanden ook meer van jou weten als je zo kleurrijk blijft schrijven.
Ik blijf je volgen, zet hem op. groetjes ook van Bas.
Kus, Paulien -
10 September 2012 - 10:48
Petra Mulders:
Hoi Tes!
Wat een mooi verslag, ik krijg er al veel zin in om jullie in Bolga te zien! Zo te lezen zijn Jeniffer en jij al druk bezig met verkennen en wennen aan de nieuwe omgeving. Ik hoor het graag van jou of Jeniffer als er nog dingen zijn die jullie missen. Dan kan ik ze misschien vanuit Nederland meenemen. Ik heb John en Abigail in elk geval ook nog gemaild of er nog dingen nodig zijn voor de lessen seksuele voorlichting. Ik heb niks beloofd mee te nemen, maar wel gezegd dat ik mijn best zal doen :-)
Ik ga in elk geval proberen een aantal geplastificeerde posters mee te nemen van het menselijk lichaam, zwangerschap enz, die tip gaf Jolien.
Nou, heel veel plezier en ik hoor wel van jullie!
Groetjes Petra -
10 September 2012 - 14:48
Sanne:
Ha die Tes,
Gisteren zijn we terug gekomen uit Vietnam en het is goed om te lezen dat je veilig bent aangekomen en je mensen om je heen hebt die voor je zorgen. Zet hem op meis over een paar maanden ben je alweer terug;) We denken aan je en tot gauw!
Dikke kus! -
10 September 2012 - 19:16
Tes Schmeink:
Lieve mensen, dank voor de lieve reacties!
Mam; wat fijn van de opleiding! Ben trots op je!
Pap; Kalbeo staat inderdaad niet op googlemaps en ik geloof dat er ook verder niks op staat behalve Bolga en andere grotere dorpen, maar niks wat echt in de buurt ligt. Ik zal binnenkort wel een foto maken van het kaartje van Bolga met de locatie van Kalbeo! Mail adres is het zelfde! En het pakketje weet ik niet, het kan verstuurd worden maar of het aankomt is een tweede ;) Het beste kan je het sturen naar YHF, adres heeft mamma!
Pappa, mamma, Kim en Stijn; snel een keer familiemiddagmaal op skype?
Stijn; fietsen is te doen maar ik ben wel aant kijken voor een scooter, tweedehands, dat ik die koop en gebruik deze maanden en dan als cadeau aan mijn familie geef ;) Zal mijn net wat meer vrijheid geven!
Petra; ik stuur je morgen een mailtje over de hoe's en wat's en wat we nog nodig hebben! Kijk uit naar je komst!
Oma; je kan me ook mailen ja! En dank je wel voor je lieve reactie!
Anouk; morgen skype! wieehhhh, ik ben rondje scholen aant doen tot een uur of 14.00 dus daarna ben ik all yours!
Paulien; Dankjewel en ik ga het volhouden deze maanden, hoop jullie helemaal mee te kunnen nemen met mij op reis ;)
Sanne; Hoe was Vietnam? Tot snel ;)
Dikke zoenen, jullie zijn lieverds! -
15 September 2012 - 16:37
Marijke:
Lieve schat,
Wat een mooi en beeldend eerste verslag. Goed om te horen dat je zo warm word opgenomen in de grote familie en je ook 'gewoon' kunt fietsen of binnenkort scooteren ;D Wat een avontuur en kan mij voorstellen dat er elke dag weer meer bijkomt! Ik lees je verhaal als een trein en schiet van de lach in de traan en weer in de lach ;D Keep the good work up en liefs voor je buik! Tot apps/skype etc. ook een dikke zoen van Mias (die momenteel ruikend naar aardbeien ligt te slapen en Pep (die momenteel hard aan het werk is ;) xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
